جشن آبانگاه ؛ جشنی برای باران، جشنی برای آب

جشن آبانگاه جشنی است که ایرانیان باستان در دل ایام نوروز برپا می کردند. آبانگاه جشنی برای باران و  آب است. این جشن در برخی مناطق هند بین مهاجران ایرانی هنوز برگزار می شود. با آبانگاه و سایر جشن های ایرانی در مجله فرهنگی وبلایت آشنا شوید. وبلایت گنجینه آئین های ایرانی است.

دهم فروردین که می شد می رفتند کنار آب.

رودخانه ، نهر ، دریا. فرقی نمی کرد هرکجا که آب جاری بود.

نیایش می کردند و دعا می خواندند.

شیرینی می خوردند و شربت.

در دل جشن نوروز، جشنی می گرفتند به اسم آبانگاه ؛ جشنی برای باران. جشنی برای آب.

آبان در ایران باستان به هشتمین ماه سال و دهمین روز هرماه گفته می شده

دهم فروردین که  اولین آبان محسوب می شده جشن مخصوصی می گرفتند به اسم آبانگاه.

برای ایرانیان آب، فرشته نگهبان داشته. فرشته ای به نام  آناهید. آناهید، آب بان بوده. یعنی نگهبان آب.

گذشتگان ما  هزاران سال پیش برای پاسداشت آب و  پا قدم باران جشن می گرفته اند

کریستنسن، ایران شناس دانمارکی نوشته:

ایرانیان احترام آب را بیش از هر چیز واجب می شمرند.

هرودوت مورخ یونانی نوشته : ایرانیان در میان آب ادرار نمی کنند، آب دهان و بینی در آن نمی اندازند.

ایرانیان باستان به آب سوگند می خوردند.

هنوز هم وقتی لیوان آبی روی زمین می ریزد به فال نیک می گیریم که عیبی ندارد. آب روشنی است.

خیلی ها پشت سر مسافرشان کاسه آبی می ریزند روی زمین

تا به سلامتی و روشنی برود و برگردد.

آب طلب نکرده در فرهنگ ما مراد است.

سرگذشت آب و ایران و ایرانی سرگذشت شگفتی است.

ایران شناسان می گویند به کار بردن ترکیب آب و خاک نشان می دهد که آب برای ایرانیان به همان اندازه خاک ارزشمند است و جزئی از  وطن شان محسوب می شود.

پ. نوشت اول

آبانگاه برای ما حالا جشنی فراموش شده است اما این روزها که از بیم ویروس نحس دست هایمان را مرتب می شوییم، بیشتر سپاسگزار این نعمت باشیم . قدردان آب که خدا پاکی و حیات را در قطره قطره های زلالش گذاشته.

پ. نوشت دوم

در مناطقی از  ایالت ماهاراشترای هند و  شهر بمبئی هنوز هم جشن آبانگاه برگزار می شود. برگزارکنندگان، پارسیان هند هستند که قرن های پیش از ایران به هند مهاجرت کرده اند.