می گویند جامعه بدون قانون شکل نمی گیرد!
قانون حد فاصل و واصل بین ارکان جامعه است؛
اما نکته ای هست که همیشه از آن غافل می شویم،
آن اراده ای که باعث می شود تمایل به رعایت قانون را داشته باشیم، فرهنگ است.
وگرنه که افراد یک جامعه هر گاه احساس کنند زورشان از قانون بیشتر است ، آن را زیر پا می گذارند!
چرا که قانون در ذات خود اجبار و جریمه دارد که اگر این دو نباشد هیچ کس به آن پایبند نخواهد بود مگر آنکه خود را به فرهنگ ملتزم بدانیم…
فرهنگ ما ، آن روشی است که برای زندگی مان بر می گزینیم ؛ در بُعد اجتماعیش آن چیزی است که از خود برای دیگران به نمایش می گذاریم و آن روح حاکم بر طرز فکر و تصمیم گیری های ماست.
طبیعتاً روح وظیفه اش به تعالی رسیدن است، حال تصور کنید جامعه ای با روح نا متعالی را ، که از قضا زورشان به قانون هم می رسد!
می شود مردمانی با درون های متلاطم و متلاطم تر !
نمی شود از چنین جامعه ای انتظار مثلاً مهربانی داشت، چرا که اگر بخواهد، و به نفعش باشد مهربان می شود ، نه اینکه مهربانی را وظیفه بداند و پاس بدارد…
ما فرهنگ را اگر تخته سنگی بزرگ فرض کنیم که بایست در ارتفاعی مستقر شود، بالا برنده نیز جمعیتی از انسان ها باشند، پس افرادی قوی نیاز داریم که هریک به درستی کارشان را انجام دهند و تخته سنگ را در مکان درست و مطمئن قراردهند.
حال اگر یک نفر کوتاهی کند هم خودش آسیب می بیند و هم دیگران!
پس:
فرهنگتو بپّا..
