کمپین ۷۰ ساله برای حمایت از کالای ملّی

کمپین را برقرار ۷۰ سال گذاشتند . نتیجه هم داد ؛ که شهروندان ژاپنی ، سنگ تمام گذاشتند در خرید محصولاتی که خودشان تولید کرده بودند . تقاضا ، بیشتر و بیشتر شد . نیاز به نیروی کارهم بیشتر و بیشتر . ژاپنی های بیکار رفتند سرکار . نان بردند سر سفره هایشان . خندیدند . عدد ۱۳ میلیون بیکار به سرعت پله ها را دو تا یکی کرد پایین . بیکاری رسید به ۲ میلیون نفر .

جنگ جهانی دوم که تمام شد ، بالای ۴۰ درصد از اقتصاد ژاپن نابود شده بود. ۱۳ میلیون بیکار داشت.
کمپین حمایت از تولید تشکیل دادند ؛  نه فقط برای یک سال که حمایت کنند از تولید داخلشان.
کمپین را برقرار ۷۰ سال گذاشتند . نتیجه هم داد ؛ که شهروندان ژاپنی ، سنگ تمام گذاشتند  در خرید محصولاتی که خودشان تولید کرده بودند . تقاضا ، بیشتر و بیشتر شد . نیاز به نیروی کارهم  بیشتر و بیشتر . ژاپنی های بیکار رفتند سرکار . نان بردند سر سفره هایشان . خندیدند . عدد ۱۳ میلیون بیکار به سرعت پله ها را دو تا یکی کرد پایین . بیکاری رسید به ۲ میلیون نفر .
و ژاپن شد یکی از بزرگترین کشورهای صنعتی دنیا ؛ سال ۲۰۰۵ ؛ دومین قدرت اقتصادی دنیا پس از امریکا
در این سال ها ، چین رقیبی سرسخت بود اما ژاپنی ها به تجربه فهمیدند  که با سیاست حمایت از تولید داخل می توانند چین را هم دور بزنند. کم نبود کالاهای ارزان چینی که بازار ژاپن را دوره کردند برای ورود . اما روحیه حمایت گری ژاپنی ها کوتاه نمی آمد از همان سال های پس از جنگ . ژاپنی که تقریبا با خاک یکسان شده بود با دو موشک  هسته ای امریکایی . اما مقابل سختی ها وا نمی داد. ماشین جنگ  تا ۲۵ درصد از دارایی های غیر نظامی و ۴۱.۵ درصد از ثروت ملی ژاپن را نابود کرده بود. تقریبا چیزی نداشتند. اما هنوز مردم بودند تا سرمایه ملی شوند برای کشورشان.
در بخشی از کمپین حمایت از کالای ژاپنی نوشتند : «مردم مثل وضع اقتصاد خانوار خود، می باید به اقتصاد کشور هم  بیندیشند و رفتار و اندیشه های اقتصادی خود را چه در زمینه تولید، چه در زمینه مصرف، چه در زمینه پس انداز، چه در زمینه سرمایه گذاری و چه در زمینه تعادل درآمدها با هزینه ها و پس اندازها با آن هماهنگ کنند… »
و به این ترتیب ، کالای ژاپنی نه تنها روحیه تحقیر شده ملت ژاپن پس از جنگ را زنده کرد که اقتصادشان را هم کرد یکی از به سامان ترین اقتصادهای جهان. با اینکه جمعیت ژاپن همچنان پیر است ؛ جزیره ای بیشتر نیست با منابعی محدود.
اما تا دلت بخواد فرهنگش را توسعه داده اند ؛ فرهنگ حمایت گری را . فرهنگ مقدس بودن کار را . نظم و تعهد را . پسنداز و بهینه مصرف کردن از آنچه هست و …
ژاپن سال های سخت خط و نشان امریکا را از سرگذارانده  و خودش را با فرهنگ بومی اش از نردبان اقتصاد جهانی کشیده بالا.
آنچه مانده رفاه اقتصادی است و تجربیات شیرینی که گذاشته برای تبادل با سایر ملت ها.
اینجا ایران است و  سال رو به اتمام  . کمتر از یک ماه به انتهایش بیشتر نمانده .
سالی که اسمش تولید و حمایت از کالای ایرانی بود .
ایران ، همان کشوری که دوست داریم  وجب به وجب خاکش را.
اینجا دولت ها می آیند و می روند ؛ از بهاری گرفته  تا امید
اما آنچه می ماند یک ملت است که نشان ایرانی نشسته روی پیشانی شناسنامه هایشان.
هرچند که اینجا ، حمایت از کالای ایرانی ، مثل ژاپنی ها  کمپین هفتاد ساله ندارد
اما می شود با همین فرض ، وقتی سر و شکل نو می کنیم به یمن آمدن بهار
برای سال جدید که نمی دانیم اسمش چیست ؛ با هم ایرانی بخریم ؛ با هم  ایرانی بپوشیم .
اگرچه روزهای گذشته از سال ، کالای های ترک چشممان را گرفت یا برندهای اروپایی و امریکایی با همه گزافی قیمتشان چشمک زد از پشت ویترین بوتیک های حقیقی و مجازی …
ایران هم می تواند قدرت اول اقتصاد جهان شود اگر مثل ژاپنی ها سنگ تمام بگذاریم برایش.
که کلید پیشرفت  در دستان همه ماست نه فقط در دست یک نفر.