پیله ی هوس

– دلم می خواد …. دلم نمی خواد
 – می خوام همون طور که دوست دارم زندگی کنم  
– بی خیال بذار اون جور که دوست داره زندگی کنه
ولش کن …
دیالوگ هایی آشنا از آدمهایی که تعدادشان کم نیست.
جوری که انگار دارد به سمت فرهنگ شدن هم پیش می رود و
آدمهایی از این دست شاید در ظاهر جذاب هم باشند.
شاید  با اعتماد به نفس هم به نظر برسند حتی
که در کار کسی دخالت نکنند و دیگران هم در کارشان…

فرانسوی ها این جور وقتها می گویند :
Laissez Faire
بگذار
لِسه فِر همه جا هست
در فرهنگ و هنر
در سبک زندگی
در سیاست و اقتصاد
هرجایی که آدمی باشد و بخواهد بر مبنای هوس  تصمیم بگیرد و عمل کند
جامعه شناسان  لسه فر را عامل بحران های بزرگ دنیا می دانند
تصمیم های فردی ای که گاه به فاجعه جمعی می انجامد.
حتی اگر گاه تصمیم عاقلانه فردی هم باشد.
اینکه آدمهای روی زمین مختار باشند به انجام هرکاری باشند خیلی شیک و منطقی است
اما یک تصمیمِ حتی عاقلانه بر مدار خود ، گاهی به فاجعه جمعی می رسد.
معادله خیلی ساده ای است.
مثلا زن و شوهر جوانی تصمیم می گیرند که قید بچه دار شدن را بزنند تا شاید
به  بدبخت های کره زمین،  یک نفر اضافه نشود.
این تصمیم کاملا امری شخصی است اما
از نظر یک جامعه شناس یا یک مدیر منابع انسانی که نگاهش به آینده است
این تصمیم مساوی است با فقر و بدبختی بیشتر همان آدمها
مساوی است با کمبود نیروی کار و سرمایه انسانی

مساوی است با جمعیت پیری که بعد از چند دهه با بحران سالمندانی مواجه است که در تنهایی خود
استخوان هایشان نرم می شود.
هوس های دسته جمعی هم دست کمی از این ندارد.
مثلا آدمهایی هستند که برای گردش ، دسته جمعی می زنند  به دل کوه و  دشت اما
طناب می اندازند به گردن درختان تا معلق در هوا ، حس خوب عصر یک روز تعطیل را خاطره کنند یا
گّر می اندازند به جان جنگل ؛ فقط برای اینکه چند ساعتی بنشینند پای آتش
و چای زغالی نوش جان کنند.
همه اینها در لحظه برای صاحبانش شاید منطقی هم باشد  اما باز هم از جنس هوس است
و تمام مساله هوس این است ؛
« قاعده ی بی قاعدگی بر مدار خودم »
در ما آدمها هر میلی می تواند به هوس تبدیل شود. هوس به معنای میل بیش از حد داشتن است .
هوس ؛ تنها سقف امکانات انسان را کوتاه  می کند …
داستان ِ کرم کوچکی که هیچ گاه پروانه نخواهد شد